یادداشت سردبیر، شماره 181
سیاوش دانشور
16 آذر 89:
کشمکش ادامه دارد!

امسال روز دانشجو نقطه تلاقی روندهای سیاسی مختلفی بود. حکومت اسلامی که هر روزش با وحشت سپری میشود قبل از 16 آذر به دستگیری فعالین دانشجوئی و نظامی کردن دانشگاهها و ایجاد وضعیت امنیتی فوق العاده رو آورد و در عین حال تلاش داشتند که وانمود کنند بر اوضاع مسلط اند. هدف جمهوری اسلامی از سر گذراندن اینروز بود و برای اینکار همه جا را مملو از بسیجی و نیروهای امنیتی کرده بود. جریان مرده و شکست خورده سبز نیز تلاش داشت در 16 آذر امسال با اتکا به تشکلهای دست راستی و بی آبروی تحکیمی و اسلامی مانور بدهد و دستکم در دانشگاه خودی نشان دهد. جریانات چپ دانشجوئی که قبلتر قلع و قمع شده بودند نیز امکان حضوری سازمانیافته و متمایز پیدا نکردند.

جمهوری اسلامی علیرغم فضای امنیتی و دستگیریهای قبل از 16 آذر و روز 16 آذر در شهرهای مختلف عملا نتوانست جلوی اجتماعات دانشجویان را بگیرد و اجتماعات بزرگ و کوچک متعدد در دانشگاههای تهران، قزوین، مشهد، شیراز، گیلان، کرمانشاه، زاهدان، همدان و تبریز برگزار شد. همینطور در اینروز مراسمهای فرمایشی حکومتی مجال پیدا نکردند و برخی از برنامه ها یا لغو و یا با اعتراض روبرو شد. لذا حکومت در دانشگاه توسط بسیجی و اطلاعاتی و سرکوبگران نمایندگی شد و شعار اساسی "بسیجی برو گمشو" و "مرگ بر دیکتاتور" بود. جریانات دانشجوئی طرفدار جناح مغضوب حکومت نیز نتوانستند 16 آذر را وسیله جنگ جناحی کنند. علیرغم تلاشهائی که شد حضورشان بسیار کمرنگ بود و از جانب بیشتر دانشجویان مورد استقبال قرار نگرفتند. نهایت کاری که کردند اوردن چند متر پارچه سبز، در آوردن صدای بیرمقی از "میر حسین یا حسین"، و پخش ویدئوی خاتمی در مراسمی توسط انجمن اسلامی دانشگاه تهران و علوم پزشکی بود که مانند خامنه ای دانشجویان را به با اوراد کسل کننده به مسالمت جوئی با حکومت اسلامی دعوت میکرد.

فقدان حضور سازمانیافته چپ در شکل دادن به اجتماعات و پلاتفرم 16 آذر و فضای بشدت امنیتی و دستگیریها موجب شد که دانشجویان معترض عمدتا سرود بخوانند، نفیا اعلام کنند که تسلیم نشده اند، فریاد بزنند "دانشجو میمیرد، ذلت نمیپذیرد"، و علیه اختناق و دیکتاتوری و عوامل بسیجی سرکوبگر شعار بدهند. در اینروز از دانشجویانی که در کهریزک و در جریان رویدادهای سال 88 زیر شکنجه جان باختند، مانند اشکان سهرابی و امیر جوادی فر، و دانشجویان زندانی یاد شد و در مواردی شعار زندانی سیاسی آزاد باید گردد سر داده شد.

16 آذر مهر امسال نه مهر و نشان حکومتیها و نه اپوزیسیون درباری و نه چپ دانشگاه را برخود داشت. آنچه روی داد بیان این این واقعیت بود که کشمکش ادامه دارد. اگرچه چپ را سرکوب کردند اما بالائیها نیز نتوانستند دانشگاهها را تسخیر کنند و با ضد انقلاب فرهنگی دوم دانشگاه را به حوزه و مسجد و پادگان تبدیل کنند. 16 آذر امسال نشان داد بمجرد هر تغییر در تناسب قوا اعتراض رادیکال و پلاتفرم چپ قد علم میکند و تمهیدات تاکنونی جناح های مختلف حکومت نتیجه ای ببار نیاورده است و دانشگاه را، مانند بقیه جامعه، تنها با سرکوب مستمر و حکومت نظامی میتوانند موقتا کنترل کنند. اما مسئله اینست که همین کنترل به سکوت و تسلیم و گردن گذاشتن به ارتجاع اسلامی منجر نشده است. تغییر فضا و تناسب قوای کنونی به نفع آزادیخواهی و برابری طلبی و سوسیالیسم در دانشگاهها در گرو عروج مجدد جنبش توده ای برای سرنگونی رژیم اسلامی و بمیدان آمدن کمونیسم طبقه کارگر علیه اوضاع موجود است. *